SM 25x350 [2xM8] / N52 - separator magnetyczny

Zalety oraz wady magnesów neodymowych NdFeB.

Oprócz niezwykłą siłą, magnesy neodymowe posiadają szereg innych zalet::

• Zachowują swoje właściwości przez lata – zakłada się, że po dekadzie słabną o niezauważalny 1%.
• Są stabilne magnetycznie, gdyż wykazują potężną odporność na zewnętrzne czynniki.
• Warstwa ochronna (np. niklowa) zapewnia im metaliczny połysk, co ma znaczenie estetyczne.
• Cechują się bardzo wysoką gęstością pola na powierzchni, co zapewnia silne chwytanie z dużą mocą.
• Wykazują imponującą wytrzymałość termiczną, co pozwala na ich stosowanie w warunkach do 230°C (dotyczy odpowiednich serii).
• Można je precyzyjnie obrabiać do specyficznych wymiarów, co ułatwia ich adaptację w przemyśle.
• Występują wszędzie tam, gdzie liczy się precyzja: w napędach, rezonansach oraz przemyśle komputerowym.
• Mały rozmiar, wielka moc – przy kompaktowej budowie oferują ogromną siłę, co jest kluczowe przy budowie małych urządzeń.

Warto znać też słabe strony magnesów neodymowych:

• Ze względu na brak elastyczności, trzeba się z nimi obchodzić delikatnie. Gwałtowne złączenie może je zniszczyć, stąd zalecenie stosowania osłon.
• Standardowe magnesy tracą moc powyżej 80°C. Jeśli wymagasz pracy w wyższych temperaturach, zastosuj serię [AH] (odporną do 230°C).
• Brak odporności na wodę skutkuje utlenianiem. Do zadań zewnętrznych sugerujemy wyłącznie magnesy zabezpieczone antykorozyjnie (plastik/guma).
• Z uwagi na specyfikę materiału, nie zaleca się obróbki mechanicznej magnesu. Prościej użyć magnesu wklejonego w stalowy kubek z gwintem.
• Ryzyko połknięcia – małe elementy są niebezpieczne dla dzieci. Połknięcie kilku sztuk grozi operacją. Dodatkowo mogą utrudniać badania (np. rezonans).
• Nie należą do tanich – ich cena jest wyższa niż ferrytów, co należy uwzględnić przy planowaniu kosztów.

Maksymalny udźwig magnesu – od czego zależy?

Podany w tabeli udźwig jest wartością teoretyczną maksymalną wykonanego w warunkach wzorcowych:

• przy użyciu blachy ze stali niskowęglowej, gwarantującej maksymalne skupienie pola
• posiadającej grubość co najmniej 10 mm aby uniknąć nasycenia
• z powierzchnią oczyszczoną i gładką
• w warunkach idealnego przylegania (metal do metalu)
• dla siły działającej pod kątem prostym (w osi magnesu)
• w temp. ok. 20°C

Determinanty praktycznego udźwigu magnesu

Trzeba mieć na uwadze, że siła w aplikacji będzie inne zależnie od następujących czynników, w kolejności ważności:

• Dystans (między magnesem a blachą), ponieważ nawet niewielka odległość (np. 0,5 mm) powoduje zmniejszenie siły nawet o 50% (dotyczy to także lakieru, rdzy czy brudu).
• Kąt odrywania – pamiętaj, że magnes najmocniej trzyma prostopadle. Przy działaniu sił bocznych, udźwig spada znacząco, często do poziomu 20-30% wartości maksymalnej.
• Grubość blachy – za chuda stal nie przyjmuje całego pola, przez co część mocy jest tracona w powietrzu.
• Typ metalu – nie każda stal reaguje tak samo. Dodatki stopowe pogarszają interakcję z magnesem.
• Stan powierzchni – szlifowane elementy zapewniają maksymalny styk, co poprawia nasycenie pola. Powierzchnie chropowate osłabiają chwyt.
• Temperatura – podgrzanie magnesu powoduje tymczasowy spadek indukcji. Warto sprawdzić limit termiczny dla danego modelu.

* Siłę trzymania sprawdzano na gładkiej blasze o grubości 20 mm, kiedy działała siła prostopadła, natomiast przy działaniu siły na zsuwanie nośność jest mniejsza nawet pięć razy. Ponadto, nawet niewielka szczelina pomiędzy powierzchnią magnesu, a blachą obniża udźwig.