SM 25x225 [2xM8] / N52 - separator magnetyczny

Zalety i wady magnesów neodymowych NdFeB.

Warto zwrócić uwagę, że obok wysokiej siły, magnesy te wyróżniają się następującymi plusami:

• Długowieczność to ich atut – nawet po 10 lat utrata mocy wynosi jedynie ~1% (wg testów).
• Zewnętrzne pola magnetyczne nie wpływają na ich szybkiego rozmagnesowania – posiadają wysoki współczynnik koercji.
• Są nie tylko silne, ale i ładne – poprzez niklowanie lub złocenie ich powierzchnia jest refleksyjna i wygląda estetycznie.
• Indukcja magnetyczna na powierzchni tych magnesów jest bardzo wysoka, co czyni je najsilniejszymi w swojej klasie.
• Wersje specjalistyczne funkcjonują w temperaturach sięgających 230°C, zachowując swoje parametry.
• Można je precyzyjnie obrabiać do niestandardowych wymiarów, co ułatwia ich adaptację w skomplikowanych urządzeniach.
• Pełnią kluczową rolę w przemyśle, będąc sercem generatorów, pamięci masowych i sprzętu medycznego.
• Mały rozmiar, wielka moc – przy kompaktowej budowie oferują potężny udźwig, co jest kluczowe przy budowie małych urządzeń.

Warto znać też słabe strony magnesów neodymowych:

• Są wrażliwe na uderzenia – materiał jest kruchy i może odprysnąć. Zabezpieczenie w postaci obudowy to dobre rozwiązanie.
• Gorąco to wróg neodymów – powyżej 80°C tracą właściwości. Do zadań specjalnych polecamy serię [AH], działającą stabilnie aż do 230°C.
• Brak odporności na wodę skutkuje utlenianiem. Do zadań zewnętrznych rekomendujemy wyłącznie magnesy w pełnej izolacji (plastik/guma).
• Trudności montażowe: zamiast próbować robić otwory kruchy magnes, skorzystaj z uchwytów w stalowej obudowie, które posiadają gwinty.
• Produkt niebezpieczny po połknięciu. Bezwzględnie chronić przed dziećmi. Wewnątrz ciała magnesy mogą się połączyć, powodując poważne urazy.
• Za jakość trzeba płacić – magnesy neodymowe są droższe od ceramicznych, co wpływa na ekonomię rozwiązania.

Maksymalny udźwig magnesu – co ma na to wpływ?

Deklarowana siła magnesu odnosi się do wartości maksymalnej, którą zmierzono w warunkach laboratoryjnych, a mianowicie:

• na podłożu wykonanej ze stali miękkiej, doskonale skupiającej strumień magnetyczny
• o przekroju przynajmniej 10 mm
• charakteryzującej się gładkością
• przy bezpośrednim styku (bez farby)
• przy prostopadłym przyłożeniu siły odrywającej (kąt 90 stopni)
• w stabilnej temperaturze pokojowej

Determinanty praktycznego udźwigu magnesu

W rzeczywistych zastosowaniach, faktyczna siła trzymania jest determinowana przez wielu zmiennych, które przedstawiamy od najbardziej istotnych:

• Szczelina między magnesem a stalą – nawet ułamek milimetra dystansu (spowodowany np. lakierem lub nierównością) zmniejsza efektywność magnesu, często o połowę przy zaledwie 0,5 mm.
• Kąt przyłożenia siły – największą siłę osiągamy tylko przy prostopadłym odrywaniu. Opór przy zsuwaniu magnesu po blasze jest standardowo kilkukrotnie niższa (ok. 1/5 udźwigu).
• Grubość elementu – aby wykorzystać 100% mocy, stal musi być odpowiednio gruba. Cienka blacha ogranicza siłę przyciągania (magnes „przebija” ją na wylot).
• Rodzaj stali – stal niskowęglowa daje najlepsze rezultaty. Większa zawartość węgla obniżają właściwości magnetyczne i udźwig.
• Jakość powierzchni – im gładsza i bardziej polerowana blacha, tym większa strefa kontaktu i wyższy udźwig. Nierówności tworzą dystans powietrzny.
• Czynnik termiczny – gorące środowisko zmniejsza pole magnetyczne. Przekroczenie temperatury granicznej może trwale rozmagnesować magnes.

* Udźwig określano używając wypolerowanej blachy o właściwej grubości (min. 20 mm), przy działaniu siły prostopadłej, natomiast przy próbie przesunięcia magnesu udźwig jest mniejszy nawet 5 razy. Co więcej, nawet drobny odstęp pomiędzy powierzchnią magnesu, a blachą redukuje udźwig.