RM R6 GOLF - 13000 Gs / N52 - rozdzielacz magnetyczny

Wady oraz zalety magnesów z neodymu NdFeB.

Należy pamiętać, iż obok wysokiej mocy, magnesy te wyróżniają się następującymi zaletami:

• Praktycznie nie ulegają osłabieniu w czasie; po 10 latach eksploatacji zmniejszenie udźwigu to marginalne ~1%.
• Zewnętrzne pola magnetyczne nie powodują ich szybkiego rozmagnesowania – posiadają wysoki współczynnik odporności magnetycznej.
• Powłoka ochronna (np. niklowa) zapewnia im metaliczny połysk, co ma znaczenie estetyczne.
• Indukcja magnetyczna na powierzchni tych magnesów jest imponująca, co czyni je najsilniejszymi w swojej klasie.
• Specjalna mieszanka pierwiastków sprawia, że są odporne na wysokie temperatury (zależnie od kształtu, nawet do 230°C).
• Opcja produkcji skomplikowanych kształtów sprawia, że są doskonałe do nietypowych zastosowań.
• Spotkasz je wszędzie tam, gdzie liczy się precyzja: w automatyce, medycynie oraz systemach IT.
• Dzięki kompaktowości, zajmują mało miejsca, a jednocześnie zapewniają wysoką skuteczność.

Warto znać też słabe strony magnesów neodymowych:

• Są wrażliwe na uderzenia – materiał jest kruchy i może odprysnąć. Zabezpieczenie w postaci obudowy to dobre rozwiązanie.
• Gorąco to wróg neodymów – powyżej 80°C tracą właściwości. Do zadań specjalnych polecamy wersje odporne [AH], działającą stabilnie aż do 230°C.
• Nie lubią wody – szybko rdzewieją. Jeśli planujesz montaż w ogrodzie, najlepszą opcją są magnesy w gumowej otulinie.
• Magnesy ciężko się obrabia – do montażu śrubowego przeznaczone są specjalne uchwyty magnetyczne z wbudowanym gwintem.
• Ryzyko połknięcia – małe elementy są groźne dla najmłodszych. Połknięcie kilku sztuk grozi operacją. Dodatkowo mogą zakłócać badania (np. rezonans).
• Za jakość trzeba płacić – magnesy neodymowe są droższe od ceramicznych, co wpływa na budżet projektu.

Maksymalna moc trzymania magnesu – od czego zależy?

Wartość udźwigu podana w specyfikacji dotyczy maksymalnych osiągów, którą zmierzono w idealnych warunkach testowych, co oznacza test:

• przy użyciu zwory ze specjalnej stali pomiarowej, gwarantującej maksymalne skupienie pola
• posiadającej grubość minimum 10 mm dla pełnego zamknięcia strumienia
• z powierzchnią wolną od rys
• w warunkach bezszczelinowych (powierzchnia do powierzchni)
• przy osiowym wektorze siły (kąt 90 stopni)
• w stabilnej temperaturze pokojowej

Determinanty praktycznego udźwigu magnesu

Warto wiedzieć, iż udźwig roboczy może być niższe w zależności od poniższych elementów, w kolejności ważności:

• Przerwa między powierzchniami – nawet ułamek milimetra dystansu (spowodowany np. okleiną lub nierównością) znacząco osłabia siłę przyciągania, często o połowę przy zaledwie 0,5 mm.
• Kąt przyłożenia siły – maksymalny parametr osiągamy tylko przy ciągnięciu pod kątem 90°. Opór przy zsuwaniu magnesu po powierzchni jest standardowo kilkukrotnie niższa (ok. 1/5 udźwigu).
• Grubość stali – za chuda stal nie zamyka strumienia, przez co część mocy marnuje się w powietrzu.
• Typ metalu – różne stopy reaguje tak samo. Wysoka zawartość węgla pogarszają interakcję z magnesem.
• Gładkość podłoża – im równiejsza powierzchnia, tym większa strefa kontaktu i wyższy udźwig. Chropowatość tworzą dystans powietrzny.
• Otoczenie termiczne – wzrost temperatury skutkuje osłabieniem indukcji. Warto sprawdzić maksymalną temperaturę pracy dla danego modelu.

* Udźwig wyznaczano używając gładkiej blachy o właściwej grubości (min. 20 mm), przy siłach działających pionowo, natomiast przy działaniu siły na zsuwanie udźwig jest mniejszy nawet 5 razy. Co więcej, nawet niewielka szczelina między powierzchnią magnesu, a blachą zmniejsza nośność.