MW 70x30 / N38 - magnes neodymowy walcowy

Zalety i wady magnesów z neodymu NdFeB.

Magnesy neodymowe to nie tylko moc przyciągania, ale także inne istotne właściwości, w tym::

• Długowieczność to ich atut – nawet po 10 lat spadek siły magnetycznej wynosi jedynie ~1% (teoretycznie).
• Inne źródła magnetyzmu nie wpływają na ich szybkiego rozmagnesowania – posiadają wysoki współczynnik odporności magnetycznej.
• Wykończenie materiałami takimi jak nikiel, srebro lub złoto nadaje im profesjonalny i lśniący charakter.
• Indukcja magnetyczna na powierzchni tych magnesów jest imponująca, co czyni je najsilniejszymi w swojej klasie.
• Są przystosowane do pracy w ekstremalnym cieple – wybrane modele znoszą temperaturę do 230°C (zależnie od proporcji).
• Szerokie możliwości w doborze kształtu i wymiaru to ich wielka zaleta w konstrukcjach.
• Pełnią kluczową rolę w rozwoju technologii, będąc sercem generatorów, dysków i urządzeń ratujących życie.
• Mały rozmiar, wielka moc – przy kompaktowej budowie oferują ogromną siłę, co jest kluczowe przy budowie małych urządzeń.

Warto znać też słabe strony magnesów neodymowych:

• Ze względu na kruchość, wymagają ostrożności. Gwałtowne złączenie może je zniszczyć, stąd zalecenie stosowania osłon.
• Uwaga na temperaturę – dla zwykłych magnesów limit to 80°C. W trudnych warunkach (do 230°C) sprawdzą się tylko modele z oznaczeniem [AH].
• Ryzyko korozji: bez osłony magnes ulegnie utlenieniu na deszczu. Rozważ wersje powlekane tworzywem do zastosowań zewnętrznych.
• Ze względu na twardość, nie zaleca się obróbki mechanicznej magnesu. Bezpieczniej użyć magnesu wklejonego w stalowy kubek z gwintem.
• Zachowaj ostrożność – połknięcie magnesów przez dziecko to stan krytyczny. Ponadto, ich obecność w ciele uniemożliwia diagnostykę obrazową.
• Cena – są bardziej kosztowne niż magnesy ferrytowe, co przy produkcji masowej może być istotnym kosztem.

Wytrzymałość magnetyczna na maksimum – co ma na to wpływ?

Wartość udźwigu podana w specyfikacji reprezentuje wartości maksymalnej, zarejestrowanej w warunkach laboratoryjnych, a mianowicie:

• przy zastosowaniu zwory ze specjalnej stali pomiarowej, zapewniającej maksymalne skupienie pola
• której wymiar poprzeczny to min. 10 mm
• z powierzchnią idealnie równą
• przy zerowej szczelinie (brak zanieczyszczeń)
• przy osiowym kierunku działania siły (kąt 90 stopni)
• w stabilnej temperaturze pokojowej

Kluczowe elementy wpływające na udźwig

W praktyce, realna moc jest determinowana przez wielu zmiennych, wymienionych od kluczowych:

• Dystans (między magnesem a metalem), bowiem nawet bardzo mała odległość (np. 0,5 mm) powoduje redukcję udźwigu nawet o 50% (dotyczy to także lakieru, korozji czy zanieczyszczeń).
• Kąt przyłożenia siły – maksymalny parametr uzyskujemy tylko przy ciągnięciu pod kątem 90°. Opór przy zsuwaniu magnesu po powierzchni jest z reguły kilkukrotnie mniejsza (ok. 1/5 udźwigu).
• Grubość metalu – cienki materiał nie pozwala na pełne wykorzystanie magnesu. Część pola magnetycznego przenika na wylot, zamiast generować siłę.
• Rodzaj materiału – najlepszym wyborem jest czysta stal żelazna. Stale hartowane mogą mieć gorsze właściwości magnetyczne.
• Wykończenie powierzchni – idealny styk jest możliwy tylko na gładkiej stali. Chropowata faktura zmniejszają realną powierzchnię styku, redukując siłę.
• Otoczenie termiczne – wzrost temperatury skutkuje osłabieniem indukcji. Warto sprawdzić maksymalną temperaturę pracy dla danego modelu.

* Siłę trzymania mierzy się na gładkiej blasze o grubości 20 mm, kiedy przyłożono siłę prostopadłą, z kolei przy siłach działających równolegle udźwig jest mniejszy nawet pięć razy. Ponadto, nawet minimalna przerwa między powierzchnią magnesu, a blachą obniża udźwig.