MPL 15x2x30 / N38 - magnes neodymowy płytkowy

Zalety i wady magnesów neodymowych NdFeB.

Poza ich wyjątkową siłą, magnesy trwałe wykazują korzyściami:

• Praktycznie nie tracą siły, ponieważ nawet po 10 latach strata wydajności wynosi tylko ~1% (w warunkach laboratoryjnych),
• Utrzymują swoje właściwości magnetyczne nawet przy bliskim źródle zakłóceń,
• Dzięki błyszczącemu wykończeniu, pokrycie niklowana, o wykończeniu złotym, lub srebrzona nadaje elegancki wygląd,
• Dzięki zoptymalizowanej konstrukcji, magnesy posiadają wysoką indukcją magnetyczną przy powierzchni kontaktu,
• Magnesy neodymowe charakteryzują się ogromnie wysoką indukcją magnetyczną na powierzchni magnesu i są w stanie działać (zależnie od kształtu) nawet w temperaturze wynoszącej 230°C lub więcej...
• Możliwość precyzyjnie dopasowanego modelowania i dopasowania do określonych potrzeb,
• Fundamentalne znaczenie w technologiach przyszłości – są stosowane w modułach dyskowych, modułach napędowych, precyzyjnych narzędziach medycznych, a także innych zaawansowanych urządzeniach.
• Stosunkowo niewielkie rozmiary przy dużej sile przyciągania – magnesy neodymowe oferują dużą moc w niewielkich wymiarach, co czyni je użytecznymi w kompaktowych konstrukcjach

Czego unikać - wady magnesów neodymowych: propozycje zastosowań

• Często pęknięć pod wpływem dużych uderzeń. Zalecamy używanie stalowych etui do ich zabezpieczania. Dzięki temu nie tylko są zabezpieczone przed uszkodzeniami, ale także ich trwałość jest poprawiana,
• Gdy są narażone na wysoką temperaturę, magnesy neodymowe doświadczają spadku mocy. Często, gdy temperatura przekroczy 80°C, ich moc maleje (zależy to od wielkości oraz kształtu magnesu). Dla tych, którzy potrzebują magnesów do pracy w ekstremalnych warunkach, oferujemy wersje [AH] wytrzymujące do 230°C,
• Magnesy narażone na wilgotne środowisko mogą rdzewieć. Dlatego przy użytkowania na zewnątrz, sugerujemy stosowanie magnesów wodoodpornych wykonanych z gumy, tworzywa sztucznego lub innego materiału odpornego na wilgocią,
• Zalecamy obudowę - mocowanie magnetyczny, ze względu na trudności w realizacji nakrętek wewnątrz magnesu oraz skomplikowanych form.
• Ryzyko dla zdrowia dla zdrowia – drobne odłamki magnesów mogą być niebezpieczne, jeśli zostaną połknięte, co nabiera znaczenia w kontekście bezpieczeństwa dzieci. Warto też zauważyć, że małe elementy tych urządzeń potrafią zakłócić proces diagnostyczny medycznej gdy znajdą się w organizmie.
• Przy dużych zamówieniach koszt magnesów neodymowych jest nieopłacalny ekonomicznie,

Maksymalna moc trzymania magnesu – co ma na to wpływ?

Podany udźwig magnesu stanowi udźwig maksymalny, określony w najlepszych okolicznościach, czyli:

• z wykorzystaniem blachy ze stali niskowęglowej działającej jako zwora magnetyczna
• z grubością co najmniej 10 mm
• o wygładzonej warstwie zewnętrznej
• przy zerowej szczelinie
• przy prostopadłym działaniu siły odrywającej
• przy standardowej temperaturze otoczenia

Udźwig magnesu w użyciu – kluczowe czynniki

Praktyczny udźwig jest determinowany od elementów, uszeregowanych od kluczowych do mniej istotnych:

• Szczelina między magnesem a blachą, gdyż nawet bardzo mała odległość (np. 0,5 mm) może spowodować spadek udźwigu nawet o 50%.
• Kierunek działania siły, ponieważ największy udźwig osiągamy przy prostopadłym przyłożeniu. Siła potrzebna do przesunięcia magnesu po blachach jest zazwyczaj kilkukrotnie mniejsza.
• Grubość blachy, gdyż zbyt cienka płyta sprawia, że część strumienia magnetycznego nie jest wykorzystana i pozostaje bezużytecznie w powietrzu.
• Materiał blachy, ponieważ większa zawartość węgla obniża nośność, a wyższa zawartość żelaza ją podnosi. Najlepszym wyborem jest stal o wysokiej przenikalności magnetycznej i dużym nasyceniu pola.
• Powierzchnia blachy, ponieważ im bardziej gładka i polerowana, tym lepsze przyleganie i w konsekwencji większe nasycenie polem magnetycznym.
• Temperatura pracy, gdyż wszystkie magnesy stałe mają ujemny współczynnik temperaturowy. Oznacza to, że w wysokich temperaturach są słabsze, a w ujemnych nieco silniejsze.

* Siłę trzymania testowano na gładkiej blasze o grubości 20 mm, kiedy działała siła prostopadła, z kolei przy próbie przesunięcia magnesu siła trzymania jest mniejsza nawet 5 razy. Co więcej, nawet minimalna przerwa pomiędzy powierzchnią magnesu, a blachą redukuje udźwig.