UMP 65x45 [M8]x2 GW F230+ Lina / N38 - uchwyty magnetyczne do poszukiwań

Zalety oraz wady magnesów z neodymu NdFeB.

Neodymy to nie tylko siła, ale także inne istotne właściwości, w tym::

• Cechują się stabilnością – przez okres ok. 10 lat tracą nie więcej niż ~1% swojej pierwotnej siły (pomiary wskazują na taką wartość).
• Pozostają niewrażliwe na wpływ innych pól, co czyni je odpornymi na rozmagnesowanie w wymagającym środowisku.
• Powłoka ochronna (np. niklowa) zapewnia im metaliczny połysk, co ma znaczenie estetyczne.
• Indukcja magnetyczna na powierzchni tych magnesów jest bardzo wysoka, co czyni je najsilniejszymi w swojej klasie.
• Specjalna mieszanka pierwiastków sprawia, że wykazują odporność na wysokie temperatury (zależnie od kształtu, nawet do 230°C).
• Duża swoboda w projektowaniu kształtu i wymiaru to ich ogromny plus w konstrukcjach.
• Pełnią kluczową rolę w rozwoju technologii, będąc sercem silników, dysków i sprzętu medycznego.
• Dzięki kompaktowości, nie wymagają dużej przestrzeni, a jednocześnie zapewniają silne pole.

Mimo zalet, posiadają też wady:

• Należy uważać na wstrząsy – materiał jest kruchy i grozi pęknięciem. Ochrona w postaci obudowy to dobre rozwiązanie.
• Wrażliwość na ciepło: przekroczenie 80°C może trwale osłabić magnes (zależnie od bryły). Rozwiązaniem są nasze magnesy wysokotemperaturowe [AH].
• Nie lubią wody – szybko rdzewieją. Jeśli planujesz montaż na dworze, najlepszą opcją są magnesy w gumowej otulinie.
• Obróbka jest trudna – wiercenie otworów w samym magnesie jest ryzykowne. Lepiej wybrać gotowe uchwyty magnetyczne (magnes w obudowie).
• Ryzyko połknięcia – drobne magnesy są niebezpieczne dla dzieci. Połknięcie kilku sztuk grozi poważnymi obrażeniami. Dodatkowo mogą zakłócać badania (np. rezonans).
• Za jakość trzeba płacić – magnesy neodymowe są droższe od ceramicznych, co wpływa na ekonomię rozwiązania.

Wytrzymałość na oderwanie magnesu w warunkach idealnych – co się na to składa?

Moc magnesu to rezultat pomiaru dla warunków idealnego styku, uwzględniającej:

• na podłożu wykonanej ze stali konstrukcyjnej, efektywnie zamykającej strumień magnetyczny
• o przekroju wynoszącej minimum 10 mm
• o wypolerowanej powierzchni kontaktu
• bez najmniejszej szczeliny pomiędzy magnesem a stalą
• podczas odrywania w kierunku prostopadłym do powierzchni mocowania
• w stabilnej temperaturze pokojowej

Czynniki determinujące udźwig w warunkach realnych

Należy pamiętać, że trzymanie magnesu będzie inne pod wpływem następujących czynników, w kolejności ważności:

• Szczelina między magnesem a stalą – każdy milimetr dystansu (spowodowany np. lakierem lub brudem) znacząco osłabia efektywność magnesu, często o połowę przy zaledwie 0,5 mm.
• Sposób obciążenia – parametr katalogowy dotyczy ciągnięcia w pionie. Przy sile działającej równolegle, magnes wykazuje dużo słabiej (często ok. 20-30% siły maksymalnej).
• Grubość metalu – im cieńsza blacha, tym słabsze trzymanie. Część pola magnetycznego przenika na wylot, zamiast generować siłę.
• Gatunek stali – najlepszym wyborem jest stal o wysokiej przenikalności. Żeliwo mogą mieć gorsze właściwości magnetyczne.
• Gładkość – pełny kontakt uzyskamy tylko na gładkiej stali. Wszelkie rysy i nierówności zmniejszają realną powierzchnię styku, redukując siłę.
• Otoczenie termiczne – podgrzanie magnesu skutkuje osłabieniem siły. Należy pamiętać o maksymalną temperaturę pracy dla danego modelu.

* Siłę trzymania mierzy się na powierzchni blachy o grubości 20 mm, kiedy przyłożono siłę prostopadłą, z kolei przy siłach działających równolegle siła trzymania jest mniejsza nawet pięciokrotnie. Ponadto, nawet niewielka szczelina pomiędzy powierzchnią magnesu, a blachą obniża udźwig.