MW 4x6 / N38 - magnes neodymowy walcowy

Wady oraz zalety magnesów z neodymu NdFeB.

Należy pamiętać, iż obok ekstremalnej mocy, magnesy te wyróżniają się następującymi plusami:

• Cechują się stabilnością – przez okres ok. 10 lat tracą nie więcej niż ~1% swojej pierwotnej siły (pomiary wskazują na taką wartość).
• Wyróżniają się ogromną odpornością na demagnetyzację, nawet w obecności innych silnych magnesów.
• Dzięki warstwie ochronnej (NiCuNi, złoto, srebro) mają estetyczny, metaliczny wygląd.
• Wyróżniają się bardzo wysoką gęstością pola na powierzchni, co zapewnia silne chwytanie nawet małych elementów.
• Specjalna mieszanka pierwiastków sprawia, że wykazują odporność na wysokie temperatury (zależnie od kształtu, nawet do 230°C).
• Możliwość uzyskania skomplikowanych kształtów sprawia, że są doskonałe do nietypowych zastosowań.
• Pełnią kluczową rolę w przemyśle, będąc sercem generatorów, dysków i urządzeń ratujących życie.
• Dzięki kompaktowości, nie wymagają dużej przestrzeni, a jednocześnie gwarantują wysoką skuteczność.

Mimo zalet, posiadają też wady:

• Ze względu na kruchość, wymagają ostrożności. Silne uderzenie może je zniszczyć, stąd zalecenie stosowania osłon.
• Wrażliwość na ciepło: przekroczenie 80°C może trwale osłabić magnes (zależnie od wymiarów). Rozwiązaniem są nasze magnesy wysokotemperaturowe [AH].
• Podatność na wilgoć skutkuje utlenianiem. Do zadań zewnętrznych sugerujemy wyłącznie magnesy zabezpieczone antykorozyjnie (plastik/guma).
• Nie należy ich nawiercać – do montażu śrubowego służą specjalne uchwyty magnetyczne z wbudowanym gwintem.
• Uważaj na małe części – połknięcie wymaga interwencji chirurga. Mogą też być problemem przy diagnostyce MRI.
• Cena – są bardziej kosztowne niż magnesy ferrytowe, co przy wielkich nakładach może być istotnym kosztem.

Najwyższa nośność magnesu – co się na to składa?

Deklarowana siła magnesu dotyczy maksymalnych osiągów, zarejestrowanej w idealnych warunkach testowych, co oznacza test:

• przy zastosowaniu zwory ze stali niskowęglowej, gwarantującej maksymalne skupienie pola
• o przekroju nie mniejszej niż 10 mm
• o idealnie gładkiej powierzchni styku
• w warunkach bezszczelinowych (metal do metalu)
• dla siły działającej pod kątem prostym (na odrywanie, nie zsuwanie)
• w temp. ok. 20°C

Determinanty praktycznego udźwigu magnesu

Podczas codziennego użytkowania, rzeczywisty udźwig wynika z szeregu czynników, wymienionych od najważniejszych:

• Szczelina powietrzna (między magnesem a blachą), ponieważ nawet niewielka odległość (np. 0,5 mm) skutkuje zmniejszenie siły nawet o 50% (dotyczy to także farby, rdzy czy brudu).
• Kąt przyłożenia siły – maksymalny parametr mamy tylko przy prostopadłym odrywaniu. Siła potrzebna do przesunięcia magnesu po powierzchni jest standardowo wielokrotnie mniejsza (ok. 1/5 udźwigu).
• Grubość ścianki – im cieńsza blacha, tym słabsze trzymanie. Część pola magnetycznego przenika na wylot, zamiast zamienić się w udźwig.
• Gatunek stali – idealnym podłożem jest czysta stal żelazna. Stale nierdzewne mogą przyciągać słabiej.
• Faktura blachy – powierzchnie gładkie gwarantują idealne doleganie, co zwiększa nasycenie pola. Powierzchnie chropowate osłabiają chwyt.
• Czynnik termiczny – gorące środowisko zmniejsza pole magnetyczne. Zbyt wysoka temperatura może trwale rozmagnesować magnes.

* Udźwig określano stosując blachy o gładkiej powierzchni o optymalnej grubości (min. 20 mm), przy działaniu siły prostopadłej, z kolei przy próbie przesunięcia magnesu nośność jest mniejsza nawet 75%. Co więcej, nawet drobny odstęp pomiędzy magnesem, a blachą obniża siłę trzymania.