AM ucho [M12] - akcesoria magnetyczne

Zalety oraz wady magnesów neodymowych NdFeB.

Neodymy to nie tylko moc przyciągania, ale także inne kluczowe właściwości, w tym::

• Utrzymują swoje właściwości przez lata – zakłada się, że po dekadzie tracą na sile o niezauważalny 1%.
• Zewnętrzne pola magnetyczne nie wpływają na ich utraty mocy – posiadają wysoki współczynnik odporności magnetycznej.
• Są nie tylko silne, ale i ładne – poprzez niklowanie lub złocenie ich powierzchnia jest refleksyjna i wygląda estetycznie.
• Wytwarzają niezwykle silne pole magnetyczne przy biegunach, co jest ich znakiem rozpoznawczym.
• Mogą pracować w gorącym otoczeniu – wybrane modele znoszą temperaturę do 230°C (zależnie od proporcji).
• Szerokie możliwości w projektowaniu kształtu i wymiaru to ich ogromny plus w inżynierii.
• Są niezbędne w innowacjach, zasilając silniki, urządzenia medyczne czy elektronikę użytkową.
• Dzięki kompaktowości, nie wymagają dużej przestrzeni, a jednocześnie zapewniają silne pole.

Czego unikać? Wady i zagrożenia związane z neodymami:

• Należy uważać na wstrząsy – materiał jest kruchy i może odprysnąć. Ochrona w postaci obudowy jest kluczowa.
• Standardowe magnesy tracą moc powyżej 80°C. Jeśli potrzebujesz pracy w wyższych temperaturach, wybierz serię [AH] (odporną do 230°C).
• Nie lubią wody – szybko rdzewieją. Jeśli planujesz montaż na dworze, jedynym słusznym wyborem są magnesy w gumowej otulinie.
• Z uwagi na specyfikę materiału, nie zaleca się gwintowania magnesu. Bezpieczniej użyć magnesu wklejonego w stalowy kubek z gwintem.
• Ryzyko połknięcia – drobne magnesy są groźne dla dzieci. Połknięcie kilku sztuk grozi poważnymi obrażeniami. Dodatkowo mogą utrudniać badania (np. rezonans).
• Są produktem premium – ich cena jest wyższa niż ferrytów, co należy uwzględnić przy planowaniu kosztów.

Wytrzymałość magnetyczna na maksimum – co się na to składa?

Siła trzymania 480 kg jest wynikiem testu laboratoryjnego zrealizowanego w specyficznych, idealnych warunkach:

• przy kontakcie z zwory ze specjalnej stali pomiarowej, gwarantującej maksymalne skupienie pola
• o grubości wynoszącej minimum 10 mm
• z powierzchnią wolną od rys
• w warunkach braku dystansu (powierzchnia do powierzchni)
• podczas odrywania w kierunku prostopadłym do powierzchni mocowania
• w neutralnych warunkach termicznych

Czynniki determinujące udźwig w warunkach realnych

W praktyce, rzeczywisty udźwig jest determinowana przez wielu zmiennych, uszeregowanych od kluczowych:

• Szczelina powietrzna (między magnesem a blachą), bowiem nawet mikroskopijna przerwa (np. 0,5 mm) może spowodować drastyczny spadek siły nawet o 50% (dotyczy to także lakieru, rdzy czy brudu).
• Kąt przyłożenia siły – maksymalny parametr mamy tylko przy ciągnięciu pod kątem 90°. Opór przy zsuwaniu magnesu po blasze jest z reguły wielokrotnie mniejsza (ok. 1/5 udźwigu).
• Grubość ścianki – cienki materiał nie pozwala na pełne wykorzystanie magnesu. Strumień magnetyczny przenika na wylot, zamiast zamienić się w udźwig.
• Rodzaj materiału – idealnym podłożem jest czysta stal żelazna. Żeliwo mogą mieć gorsze właściwości magnetyczne.
• Gładkość – pełny kontakt uzyskamy tylko na gładkiej stali. Wszelkie rysy i nierówności tworzą poduszki powietrzne, osłabiając magnes.
• Czynnik termiczny – gorące środowisko zmniejsza pole magnetyczne. Przekroczenie temperatury granicznej może trwale uszkodzić magnes.

* Pomiar udźwigu przeprowadzano na blachach o gładkiej powierzchni o optymalnej grubości, przy siłach prostopadłych, z kolei przy próbie przesunięcia magnesu udźwig jest mniejszy nawet 5 razy. Dodatkowo, nawet minimalna przerwa między powierzchnią magnesu, a blachą obniża udźwig.