RM R3 - 13000 Gs / N52 - rozdzielacz magnetyczny

Zalety oraz wady neodymowych magnesów NdFeB.

Magnesy neodymowe to nie tylko siła, ale także inne kluczowe cechy, w tym::

• Długowieczność to ich atut – po upływie 10 lat spadek mocy wynosi tylko ~1% (teoretycznie).
• Zewnętrzne pola magnetyczne nie powodują ich szybkiego rozmagnesowania – posiadają wysoki współczynnik odporności magnetycznej.
• Są nie tylko silne, ale i ładne – poprzez niklowanie lub złocenie ich powierzchnia jest refleksyjna i prezentuje się elegancko.
• Indukcja magnetyczna na powierzchni tych magnesów jest bardzo wysoka, co czyni je najwydajniejszymi w swojej klasie.
• Specjalna mieszanka pierwiastków sprawia, że wykazują odporność na wysokie temperatury (zależnie od kształtu, nawet do 230°C).
• Elastyczność kształtowania – można je wykonać w dowolnych formach, dopasowanych do konkretnego projektu.
• Znajdują szerokie zastosowanie w nowoczesnej technice – od dysków twardych i motorów elektrycznych, po precyzyjną diagnostykę.
• Dzięki kompaktowości, nie wymagają dużej przestrzeni, a jednocześnie gwarantują wysoką skuteczność.

Mimo zalet, posiadają też wady:

• Są wrażliwe na uderzenia – materiał jest kruchy i grozi pęknięciem. Ochrona w postaci obudowy to dobre rozwiązanie.
• Standardowe magnesy tracą moc powyżej 80°C. Jeśli potrzebujesz pracy w wyższych temperaturach, zastosuj serię [AH] (odporną do 230°C).
• Są podatne na rdzewienie w mokrym otoczeniu. Na zewnątrz konieczne jest użycie magnesów wodoszczelnych (np. w gumie).
• Obróbka jest trudna – wykonanie gwintu w samym magnesie jest ryzykowne. Lepiej wybrać gotowe uchwyty magnetyczne (magnes w obudowie).
• Ryzyko połknięcia – drobne magnesy są niebezpieczne dla najmłodszych. Połknięcie kilku sztuk grozi operacją. Dodatkowo mogą utrudniać badania (np. rezonans).
• Cena – są droższe niż magnesy ferrytowe, co przy produkcji masowej może być barierą.

Siła oderwania magnesu w optymalnych warunkach – co się na to składa?

Widoczny w opisie parametr udźwigu dotyczy maksymalnych osiągów, którą uzyskano w idealnych warunkach testowych, czyli:

• przy kontakcie z zwory ze specjalnej stali pomiarowej, zapewniającej maksymalne skupienie pola
• której grubość to min. 10 mm
• charakteryzującej się równą strukturą
• przy zerowej szczelinie (brak zanieczyszczeń)
• dla siły działającej pod kątem prostym (na odrywanie, nie zsuwanie)
• w temp. ok. 20°C

Udźwig w warunkach rzeczywistych – czynniki

Na skuteczność trzymania wpływają parametry środowiska pracy, głównie (od najważniejszych):

• Odstęp (pomiędzy magnesem a blachą), gdyż nawet bardzo mała przerwa (np. 0,5 mm) powoduje drastyczny spadek udźwigu nawet o 50% (dotyczy to także lakieru, rdzy czy zanieczyszczeń).
• Sposób obciążenia – deklarowany udźwig dotyczy ciągnięcia w pionie. Przy sile działającej równolegle, magnes wykazuje znacznie mniejszą moc (często ok. 20-30% siły nominalnej).
• Grubość elementu – aby wykorzystać 100% mocy, stal musi być wystarczająco masywna. Cienka blacha ogranicza udźwig (magnes „przebija” ją na wylot).
• Skład materiału – nie każda stal reaguje tak samo. Wysoka zawartość węgla osłabiają efekt przyciągania.
• Stan powierzchni – powierzchnie gładkie zapewniają maksymalny styk, co zwiększa nasycenie pola. Nierówny metal zmniejszają efektywność.
• Otoczenie termiczne – wzrost temperatury skutkuje osłabieniem indukcji. Należy pamiętać o maksymalną temperaturę pracy dla danego modelu.

* Udźwig wyznaczano używając gładkiej blachy o właściwej grubości (min. 20 mm), przy siłach działających pionowo, natomiast przy działaniu siły na zsuwanie nośność jest mniejsza nawet 75%. Ponadto, nawet drobny odstęp między powierzchnią magnesu, a blachą obniża nośność.