MPL 10x5x1.5 / N38 - magnes neodymowy płytkowy

Wady oraz zalety magnesów neodymowych NdFeB.

Należy pamiętać, iż obok wysokiej siły, produkty te wyróżniają się następującymi plusami:

• Cechują się stabilnością – przez okres ok. 10 lat gubią maksymalnie ~1% swojej pierwotnej siły (pomiary wskazują na taką wartość).
• Zewnętrzne pola magnetyczne nie wpływają na ich szybkiego rozmagnesowania – posiadają dużą zdolność koercji.
• Warstwa ochronna (np. niklowa) zapewnia im atrakcyjny wygląd, co ma znaczenie estetyczne.
• Wyróżniają się bardzo wysoką gęstością pola na powierzchni, co zapewnia silne chwytanie z dużą mocą.
• Odpowiedni skład sprawia, że wykazują odporność na wysokie temperatury (zależnie od kształtu, nawet do 230°C).
• Dają się łatwo formować do specyficznych wymiarów, co pozwala na ich adaptację w skomplikowanych urządzeniach.
• Spotkasz je wszędzie tam, gdzie liczy się precyzja: w automatyce, rezonansach oraz przemyśle komputerowym.
• Mały rozmiar, wielka moc – przy kompaktowej budowie oferują ogromną siłę, co jest kluczowe przy budowie małych urządzeń.

Mimo zalet, posiadają też wady:

• Ze względu na kruchość, trzeba się z nimi obchodzić delikatnie. Gwałtowne złączenie może je zniszczyć, stąd rekomendacja stosowania osłon.
• Klasyczne neodymy tracą moc powyżej 80°C. Jeśli wymagasz pracy w wyższych temperaturach, wybierz serię [AH] (odporną do 230°C).
• Ryzyko korozji: bez osłony magnes ulegnie utlenieniu na deszczu. Rozważ wersje w obudowie z tworzywa do zastosowań zewnętrznych.
• Trudności montażowe: zamiast próbować gwintować kruchy magnes, wybierz uchwytów w stalowej obudowie, które posiadają gwinty.
• Ryzyko połknięcia – drobne magnesy są groźne dla najmłodszych. Połknięcie kilku sztuk grozi operacją. Dodatkowo mogą zakłócać badania (np. rezonans).
• Wysoki koszt zakupu w porównaniu do ferrytów to ich minus, szczególnie przy zakupach hurtowych.

Optymalny udźwig magnesu neodymowego – co się na to składa?

Widoczny w opisie parametr udźwigu reprezentuje siły granicznej, zarejestrowanej w środowisku optymalnym, a mianowicie:

• z zastosowaniem płyty ze miękkiej stali, pełniącej rolę zwora magnetyczna
• posiadającej masywność co najmniej 10 mm aby uniknąć nasycenia
• charakteryzującej się równą strukturą
• bez żadnej warstwy izolującej pomiędzy magnesem a stalą
• dla siły przyłożonej pod kątem prostym (w osi magnesu)
• w temperaturze pokojowej

Praktyczne aspekty udźwigu – czynniki

Należy pamiętać, że siła w aplikacji będzie inne w zależności od poniższych elementów, zaczynając od najistotniejszych:

• Odstęp (pomiędzy magnesem a metalem), ponieważ nawet niewielka odległość (np. 0,5 mm) powoduje redukcję siły nawet o 50% (dotyczy to także lakieru, rdzy czy zanieczyszczeń).
• Kąt przyłożenia siły – maksymalny parametr uzyskujemy tylko przy ciągnięciu pod kątem 90°. Siła ścinająca magnesu po blasze jest standardowo kilkukrotnie mniejsza (ok. 1/5 udźwigu).
• Grubość stali – za chuda blacha nie przyjmuje całego pola, przez co część mocy jest tracona na drugą stronę.
• Skład materiału – nie każda stal reaguje tak samo. Dodatki stopowe osłabiają efekt przyciągania.
• Wykończenie powierzchni – idealny styk jest możliwy tylko na gładkiej stali. Wszelkie rysy i nierówności tworzą poduszki powietrzne, osłabiając magnes.
• Wpływ temperatury – gorące środowisko zmniejsza pole magnetyczne. Zbyt wysoka temperatura może trwale rozmagnesować magnes.

* Udźwig wyznaczano używając blachy o gładkiej powierzchni o właściwej grubości (min. 20 mm), przy działaniu siły prostopadłej, jednak przy siłach działających równolegle udźwig jest mniejszy nawet pięć razy. Dodatkowo, nawet drobny odstęp między powierzchnią magnesu, a blachą redukuje siłę trzymania.