MW 14.9x10 / N38 - magnes neodymowy walcowy

Zalety i wady magnesów neodymowych NdFeB.

Neodymy to nie tylko siła, ale także inne kluczowe cechy, takie jak::

• Praktycznie nie ulegają osłabieniu w czasie; po 10 latach eksploatacji redukcja udźwigu to znikome ~1%.
• Wyróżniają się wyjątkową odpornością na demagnetyzację, nawet w silnych polach zewnętrznych.
• Są nie tylko silne, ale i ładne – dzięki powłokom ich powierzchnia jest refleksyjna i wygląda estetycznie.
• Wyróżniają się bardzo wysoką gęstością pola na powierzchni, co umożliwia mocne przyciąganie nawet małych elementów.
• Odpowiedni skład sprawia, że są odporne na wysokie temperatury (zależnie od kształtu, nawet do 230°C).
• Elastyczność kształtowania – można je produkować w dowolnych formach, dopasowanych do konkretnego projektu.
• Są niezbędne w technologiach przyszłości, zasilając układy napędowe, sprzęt szpitalny czy komputery.
• Doskonała relacja wielkości do siły – są małe, ale niezwykle mocne, co pozwala na ich montaż w ciasnych przestrzeniach.

Czego unikać? Wady i zagrożenia związane z neodymami:

• Kruchość to ich słaba strona. Łatwo ulegają uszkodzeniu przy upadku, dlatego warto stosować osłony lub uchwyty.
• Ograniczenia termiczne – dla zwykłych magnesów limit to 80°C. W trudnych warunkach (do 230°C) sprawdzą się tylko modele z oznaczeniem [AH].
• Nie lubią wody – szybko rdzewieją. Jeśli planujesz montaż w ogrodzie, jedynym słusznym wyborem są magnesy w gumowej otulinie.
• Ze względu na twardość, nie zaleca się gwintowania magnesu. Prościej użyć magnesu wklejonego w stalowy kubek z gwintem.
• Ryzyko połknięcia – drobne magnesy są groźne dla dzieci. Połknięcie kilku sztuk grozi operacją. Dodatkowo mogą utrudniać badania (np. rezonans).
• Za jakość trzeba płacić – magnesy neodymowe są droższe od ceramicznych, co wpływa na ekonomię rozwiązania.

Maksymalna siła przyciągania magnesu – od czego zależy?

Parametr siły jest rezultatem pomiaru zrealizowanego w warunkach wzorcowych:

• przy zastosowaniu blachy ze specjalnej stali pomiarowej, gwarantującej pełne nasycenie magnetyczne
• o przekroju nie mniejszej niż 10 mm
• o szlifowanej powierzchni kontaktu
• bez najmniejszej warstwy izolującej pomiędzy magnesem a stalą
• podczas ciągnięcia w kierunku pionowym do płaszczyzny mocowania
• w neutralnych warunkach termicznych

Praktyczny udźwig: czynniki wpływające

W praktyce, realna moc zależy od kilku kluczowych aspektów, które przedstawiamy od najważniejszych:

• Szczelina – obecność ciała obcego (farba, taśma, szczelina) przerywa obwód magnetyczny, co redukuje udźwig lawinowo (nawet o 50% przy 0,5 mm).
• Wektor obciążenia – największą siłę osiągamy tylko przy ciągnięciu pod kątem 90°. Siła ścinająca magnesu po powierzchni jest zazwyczaj wielokrotnie mniejsza (ok. 1/5 udźwigu).
• Grubość ścianki – cienki materiał nie pozwala na pełne wykorzystanie magnesu. Strumień magnetyczny przechodzi przez materiał, zamiast zamienić się w udźwig.
• Skład materiału – różne stopy przyciąga się identycznie. Dodatki stopowe pogarszają interakcję z magnesem.
• Gładkość – idealny styk jest możliwy tylko na gładkiej stali. Wszelkie rysy i nierówności zmniejszają realną powierzchnię styku, redukując siłę.
• Otoczenie termiczne – wzrost temperatury skutkuje osłabieniem indukcji. Warto sprawdzić limit termiczny dla danego modelu.

* Siłę trzymania testowano na gładkiej blasze o grubości 20 mm, kiedy działała siła prostopadła, natomiast przy próbie przesunięcia magnesu nośność jest mniejsza nawet 75%. Ponadto, nawet drobny odstęp pomiędzy magnesem, a blachą obniża nośność.