Jakie metale odporne są na przyciąganie przez magnesy neodymowe?

Co przyciąga magnes?

Magnes przyciąga przedmioty wykonane z materiałów ferromagnetycznych, takich jak żelazo, nikiel, kobalt i ich stopy. Te metale zawierają domeny magnetyczne, które mogą być łatwo wyrównane w obecności zewnętrznego pola magnetycznego, co powoduje ich przyciąganie przez magnes. Ponadto, niektóre stopy metali ziem rzadkich oraz niektóre stopy żelaza mogą również być przyciągane przez magnesy, chociaż ich właściwości magnetyczne mogą być słabsze w porównaniu do czystych metali ferromagnetycznych. Nie wszystkie metale są magnetyczne; na przykład miedź, aluminium i złoto nie są przyciągane przez magnesy.

Czy magnes przyciąga złoto?

Magnes nie przyciąga złota, ponieważ złoto jest diamagnetykiem, co oznacza, że nie reaguje na magnesy. Jeśli przyłożysz magnes do złotych przedmiotów, takich jak kolczyki, pierścionki czy bransoletki, i pozostaną one nieruchome, możesz być pewien, że są wykonane z prawdziwego, pełnowartościowego złota. Złote wyroby nie powinny wykazywać żadnej reakcji na magnes.
W przypadku złota połączonego z innymi metalami, reakcja na magnes może być różna w zależności od wykorzystanego metalu. Złoto często łączy się z innymi metalami, aby zwiększyć jego wytrzymałość, ponieważ czyste złoto jest miękkie i podatne na odkształcenia. Przykładowo, jeśli złoto jest połączone z metalami takimi jak tytan, platyna, pallad czy nikiel, które są paramagnetykami, mogą one w niewielkim stopniu przyciągać magnes. Natomiast złoto połączone z diamagnetykami, takimi jak srebro czy miedź, nadal nie będzie reagować na magnes.
Ważne jest, aby pamiętać, że fakt, iż dany metal przyciąga magnes, nie oznacza, że biżuteria jest mniej wartościowa. Na przykład pallad i platyna przyciągają magnes, ale są to cenne metale. Dlatego, oprócz testu magnetycznego, ważne jest również przeprowadzenie wywiadu z jubilerem i upewnienie się, że posiada on odpowiednie dokumenty potwierdzające oryginalność biżuterii oraz wykaz metali, jakie dana ozdoba zawiera.

Co przyciąga złoto?

Złoto samo w sobie nie jest przyciągane przez magnes, ponieważ jest to metal diamagnetyczny. Diamagnetyki są rodzajem materiałów, które nie wykazują silnej reakcji na zewnętrzne pole magnetyczne. W przypadku złota, nie przyciąga ono ani nie jest przyciągane przez magnesy.

Jednakże, złoto może być przyciągane przez inne siły i metody np.:
Grawitacja: Tak jak wszystkie obiekty, złoto jest przyciągane przez grawitację.
Reakcje chemiczne: Złoto może wchodzić w reakcje chemiczne z niektórymi substancjami, co może być mylnie interpretowane jako "przyciąganie".
Mechaniczne połączenia: Złoto może być przymocowane lub połączone z innymi materiałami, które są magnetyczne lub mają zdolność do przyciągania w inny sposób.

Warto pamiętać, że podczas testowania autentyczności złota za pomocą magnesu, jego brak reakcji (nieprzyciąganie magnesu) może być jednym z wskazników, że jest to prawdziwe złoto. Natomiast, jeśli złoto jest połączone z innymi, magnetycznymi metalami, może wykazywać pewne przyciąganie magnetyczne.

Czy magnes przyciąga srebro?

Magnes nie przyciąga srebra, ponieważ srebro jest metalem diamagnetycznym. Podobnie jak złoto, srebro nie wykazuje silnej reakcji na zewnętrzne pola magnetyczne. Diamagnetyki są rodzajem materiałów, które wytwarzają bardzo słabe pole magnetyczne przeciwdziałające zewnętrznemu polu magnetycznemu, ale ten efekt jest na tyle słaby, że w praktyce srebro nie jest przyciągane przez magnesy.
Jeśli więc srebrny przedmiot jest przyciągany przez magnes, może to wskazywać, że nie jest on wykonany wyłącznie z czystego srebra, ale zawiera inne metale, które są magnetyczne. Jest to jedna z metod stosowanych do sprawdzania autentyczności srebrnych przedmiotów.

Czy mosiądz przyciąga magnes?

Istnieje wiele metali, które nie reagują na działanie pola magnetycznego - magnes nie przyciąga.
Oto kilka przykładów:

Miedź (Cu) - jest to pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych, oznaczany symbolem Cu. Miedź jest powszechnie stosowana w różnych branżach, takich jak elektrotechnika, budownictwo czy biżuteria.
Miedź, znana od starożytności, miała kluczowe znaczenie w rozwoju cywilizacji, szczególnie w epoce brązu. Dziś głównie wykorzystuje się ją do produkcji przewodów elektrycznych (60%), pokryć dachów i instalacji wodociągowych (20%), oraz w maszynach przemysłowych (15%). Często używa się jej jako czystego metalu, a w przypadku potrzeby większej twardości – w stopach, jak brąz czy mosiądz (5% zużycia). Mniejsze ilości miedzi znajdują zastosowanie jako dodatki do żywności, fungicydy w rolnictwie, barwniki szkła czy katalizatory.

Aluminium (Al) - jest to pierwiastek chemiczny z grupy metali nieżelaznych, oznaczany symbolem Al. Aluminium jest często używane do produkcji aluminiowych puszek, samochodów czy statków.
Aluminium, technicznie czysty glin (99-99,8% Al), pozyskuje się elektrolizą tlenku glinu w kriolicie. Proces rozpoczyna się od przetworzenia boksytu w tlenek glinu przez rozdrabnianie, ekstrakcję (proces Bayera), hydrolizę, a następnie kalcynację. W elektrolizie (proces Halla-Heroulta), tlenek glinu przekształca się w metaliczne aluminium.

Cynk (Zn) - jest to pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych, oznaczany symbolem Zn. Cynk jest używany do produkcji monet, ale także w różnych zastosowaniach przemysłowych, takich jak ocynkowanie elementów czy produkcja farb.
Cynk, znany ze swojego zastosowania w ocynkowanej stali, jest również ważnym składnikiem stopów takich jak mosiądz. Używany w ogniwach Daniella i Leclanchégo, ma również właściwości przeciwzapalne i bakteriobójcze, wykorzystywane w medycynie i kosmetologii. Jako niezbędny mikroelement, cynk uczestniczy w wielu procesach biologicznych, m.in. w przemianach metabolicznych i mineralizacji kości. Jego niedobór może prowadzić do wielu problemów zdrowotnych, w tym do zaburzeń smaku, wzrostu czy odporności. Również w rolnictwie cynk odgrywa kluczową rolę, wpływając na wzrost i rozwój roślin.

Cyna (Sn) - jest to pierwiastek chemiczny z grupy metali niemetalicznych, oznaczany symbolem Sn. Cyna jest używana w produkcji lutów czy stopów cyny.
Cyna (Sn) to metal z bloku p w układzie okresowym, tworzący odmiany alotropowe, z których w standardowych warunkach dominuje odmiana beta (biała), ciągliwa i odporna na korozję. Poniżej 13,2 °C przechodzi w odmianę alfa (szarą), rozpadającą się na proszek. Cyna była popularna od średniowiecza, szczególnie w produkcji przedmiotów codziennego użytku. Stosuje się ją do cynowania naczyń stalowych w przemyśle spożywczym oraz jako składnik stopów do lutowania, zastępowanego obecnie w UE lutem bezołowiowym. Jest też częścią stopów drukarskich oraz brązu cynowego i spiżu do odlewania dzwonów.

Ołów (Pb) - jest to pierwiastek chemiczny z grupy metali niemetalicznych, oznaczany symbolem Pb. Ołów jest często stosowany w produkcji ołowianych rur czy podzespołów elektronicznych.
Ołów jest miękki, kowalny metal ciężki o niskiej temperaturze topnienia. Świeżo cięty jest białawo-niebieski, na powietrzu matowieje do szarości. Wykorzystywany od prehistorycznej Azji Zachodniej, głównie z rudy galeny, często zawierającej srebro. Powszechnie używany w budownictwie, hydraulice, produkcji baterii, nabojów, śrucie, wagi, lutownictwie, stopach i jako osłona przed promieniowaniem. Od końca XIX wieku, ze względu na toksyczność i akumulację w tkankach, ograniczono jego użycie. Szczególnie szkodliwy dla dzieci, może powodować trwałe uszkodzenie mózgu.

Mosiądz (CuZn) - jest to stop miedzi i cynku, oznaczany symbolem CuZn. Mosiądz jest często używany w przemyśle, takim jak produkcja elementów dekoracyjnych czy armatury.
Mosiądz, stop miedzi (55–90%) i cynku (10–45%), może zawierać inne metale jak ołów czy cyna. Topi się poniżej 1000 °C, jest pomarańczowożółty, odporny na korozję i ciągliwy. Znajduje zastosowanie w produkcji armatury, osprzętu morskiego, amunicji, okuć budowlanych, elementów maszyn w różnych branżach, a także instrumentów muzycznych. Charakteryzuje się wytrzymałością i twardością dzięki cynkowi, jest podatny na obróbkę plastyczną. Wykorzystywany również do produkcji monet, medali, świeczników, pucharów, kłódek, moździerzy, elementów ozdobnych i wielu innych wyrobów.

Brąz (CuSn) - jest to stop miedzi i cyny, oznaczany symbolem CuSn. Brąz jest stosowany w różnych zastosowaniach przemysłowych, takch jak produkcja elementów maszynowych czy łożysk oraz w codziennym życiu jak produkcja dekoracji, brązowych klamek czy zegarków.
Brąz, stop miedzi z cyną (80-90% miedzi), był kluczowy w starożytności, używany do codziennych przedmiotów i ozdób. Stop ten jest wzmocniony przez cynę, co ułatwia odlewanie i kucie. Brązy mają dobre właściwości wytrzymałościowe, są łatwo obrabialne i odporne na korozję. Często stosowane w technikach odlewniczych i obróbki plastycznej, dostarczane są w formie wyrobów hutniczych lub odlewniczych. Ze względu na wysoką cenę, ich zastosowanie jest ograniczone. Brąz odgrywał również ważną rolę w prehistorycznej metalurgii, będąc domeną specjalistów i mając symboliczne znaczenie.

Uwaga!
Magnez (Mg) - jest często mylony z magnesem, choć to różne substancje. Mg to metal ziem alkalicznych, często spotykany w skorupie ziemskiej i morzach. Uzyskuje się go przez redukcję tlenku magnezu lub elektrochemicznie, z soli jak karnalit. Pierwszy raz zidentyfikowany jako pierwiastek przez Josepha Blacka w 1755, a wyizolowany przez Humphry’ego Davy’ego w 1808. Występuje w formie minerałów, nie jako pierwiastek wolny.
Magnes natomiast to magnetyczny materiał, inny od magnezu jako minerału biologicznego.
Magnez metaliczny używany jest w chemii do tworzenia związków Grignarda, w przemyśle lotniczym i do ochrony podgrzewaczy wody. Stopy magnezu są kluczowe w produkcji obudów elektroniki. Biologicznie, jest składnikiem chlorofilu i kości.

Stale nierdzewne

Stale nierdzewne to specjalne rodzaje stali, które charakteryzują się wysoką odpornością na korozję i rdzewienie. Są one bardzo popularne w różnych gałęziach przemysłu, takich jak motoryzacja, budownictwo czy przemysł spożywczy.

Oznaczenia SI dla stali nierdzewnej to najczęściej:
304 - stal nierdzewna austenityczna, zawierająca około 18% chromu i 8% niklu
316 - stal nierdzewna austenityczna, zawierająca około 16% chromu, 10% niklu i 2% molibdenu
430 - stal nierdzewna ferrytyczna (przyciąga magnes!), zawierająca około 16-18% chromu.

W odniesieniu do magnetyzmu, stal nierdzewna jest metalem nieprzyciąganym przez magnesy. Wynika to z obecności chromu i niklu w składzie chemicznym tych stali, które powodują brak momentów magnetycznych w strukturze atomowej.

Stale kwasoodporne

Kolejnym rodzajem stali jest stal kwasoodporna , która jest szczególnie odporna na działanie kwasów i innych agresywnych chemikaliów. Są one często używane w przemyśle chemicznym, farmaceutycznym czy petrochemicznym.

Oznaczenia SI dla stali kwasoodpornej to najczęściej:
316L - stal kwasoodporna austenityczna, zawierająca około 16% chromu, 10% niklu i 2% molibdenu,
317L - stal kwasoodporna austenityczna, zawierająca około 18% chromu, 11% niklu i 3% molibdenu,
904L - stal kwasoodporna austenityczna, zawierająca około 19-23% chromu, 23% niklu, 4% molibdenu i 1% węgla.

Podobnie jak stale nierdzewne, stale kwasoodporne także nie są przyciągane przez magnesy z powodu obecności chromu, niklu i innych pierwiastków, które uniemożliwiają tworzenie się momentów magnetycznych.

W przeciwieństwie do wymienionych metali, te które są przyciągane przez magnesy to np. żelazo, nikiel czy cobalt.
Powyższe metale są określane jako ferromagnetyczne, ponieważ posiadają składniki, które powodują, że są one silnie przyciągane przez magnesy. Żelazo jest jednym z najsilniejszych ferromagnetyków, dlatego jest często używane w różnych przemyśle, takim jak przemysł motoryzacyjny czy budowlany. Nikiel jest również silnym ferromagnetykiem i jest często używany w przemyśle elektronicznym i elektrotechnicznym. Cobalt również jest silnym ferromagnetykiem i jest używany w różnych aplikacjach, takich jak tworzywa sztuczne, farby czy medycyna.

Metale ziem rzadkich, zastosowanie

Jeden z najważniejszych zastosowań metali ziem rzadkich to produkcja magnesów trwałych. Magnesy te są wykorzystywane w szerokim zakresie zastosowań, od silników elektrycznych po sprzęt audio i video. Neodym jest jednym z najważniejszych pierwiastków wykorzystywanych w produkcji magnesów trwałych, ze względu na swoje silne właściwości magnetyczne. Dodatek neodymu do stopów magnetycznych zwiększa ich maksymalne pole magnetyczne, a tym samym poprawia ich wydajność. Jednakże, proces wydobywania i rafinacji metali ziem rzadkich jest bardzo kosztowny i ma negatywny wpływ na środowisko, co skłania przemysł do poszukiwania alternatywnych źródeł magnesów trwałych, które wykorzystują mniej kosztowne i bardziej ekologiczne materiały.
Metale ziem rzadkich to grupa pierwiastków chemicznych, składająca się z 15 pierwiastków. Są to: skand, iterb, lutet, cer, prazeodym, neodym, promet, europ, gadolin, terb, dysproz, holm, erb, tul i itrb.
Te metale są nazywane "ziemiami rzadkimi", ponieważ występują one w skorupie ziemskiej w ilościach mniejszych niż metale takie jak żelazo czy miedź. Znajdują się one w licznych minerałach, a ich ekstrakcja jest trudna i kosztowna.
Metale ziem rzadkich mają wiele zastosowań przemysłowych, w tym w produkcji magnesów trwałych, baterii, lamp LED, katalizatorów, szkła optycznego, ceramiki, a nawet w produkcji leków.
Niektóre z najważniejszych pierwiastków z grupy metali ziem rzadkich to:
Neodym: stosowany w produkcji magnesów trwałych, lamp LED i w produkcji szkła optycznego.
Europ: stosowany do produkcji lamp fluorescencyjnych i szkła optycznego.
Dysproz: stosowany w produkcji magnesów trwałych i katalizatorów.
Cer: stosowany w produkcji lamp fluorescencyjnych, baterii i katalizatorów.
Gadolin: stosowany w produkcji magnesów trwałych i w produkcji szkła optycznego.
Lutet: stosowany w produkcji baterii i w produkcji szkła optycznego.
Ytterb: stosowany w produkcji katalizatorów i w badaniach naukowych.
Terb: stosowany w produkcji magnesów trwałych i w produkcji szkła optycznego.
Holm: stosowany w produkcji magnesów trwałych.